Vietnamese kindvriendelijkheid

Vietnamezen zijn dol op kinderen, vooral als ze blank en blond zijn. Worden wij als volwassenen soms met een klein glimlachje begroet, de kinderen worden enthousiast en met open armen ontvangen. Lopend over een markt krijgen ze van diverse kanten mandarijntjes, bananen en snoepjes toegestopt. Ben je ze even kwijt? Grote kans dat ze (meisjes dan...) even later tevoorschijn komen met vlechtjes en staartjes in hun haar en een grote zak chips in hun handen.

Onze ervaring is dat de Vietnamezen in hun benadering van kinderen minder subtiel zijn dan bijvoorbeeld de Thai. Er wordt minder rekening gehouden met hun grenzen en in uitzonderlijke gevallen worden deze geheel genegeerd. Onze kinderen konden de warm bedoelde uitingsvormen niet altijd waarderen. Het voortdurende knijpen in wangen, onverwacht opgetild worden, kusjes moeten geven, verplicht op de foto en gepluk aan het haar, ze hadden er genoeg van en weigerden er uiteindelijk nog langer aan mee te werken. Heel begrijpelijk, en wij steunden hun protesten ook. Uiteindelijk vonden alleen de Vietnamezen met subtielere toenaderingspogingen nog ingang bij onze kinderen. Het meest schokkende gedrag vonden wij zelf het betasten van het kruis van onze jongste, of nog erger het proberen los te maken van de luier om er even in te kijken. Nee, dit had niets te maken met pedo-neigingen, maar puur nieuwsgierigheid naar of ze een jongen of meisje is. Het meest brutale en grove gedrag kwam overigens van de Japanse en Chinese toeristen, die ondanks zwaar en luidkeels protest van onze kinderen, ze toch wilden dwingen tot een kusje of foto.

Het enthousiasme waarmee je kinderen ontvangen worden is overal aanwezig in Vietnam. In restaurants, busstations, winkels en op de markt. Op iedere plek  is wel iemand die met je kind wil spelen, ze iets te eten toestopt, iets wil laten zien of op een andere leuke manier aandacht geeft. Vietnamese ouders zullen bij het zien van jouw kinderen direct hun eigen kinderen te voorschijn toveren. Of ze nu net hun middagslaapje aan het doen zijn of niet. Het liefst zien ze hun eigen kroost direct met het jouwe spelen. In Hoi An werden onze kinderen uitgenodigd voor het verjaardagspartijtje van de tweejarige dochter van de hoteleigenaar. Bij onze aankomst tegen etenstijd werd ons duidelijk dat de uitnodiging alleen de kinderen gold. Vanaf het terrasje van onze kamer konden we –met hongerige magen- op tien meter afstand toekijken hoe onze dochters zich te goed deden aan de verjaardagsmaaltijd met feestelijke slagroomtaart toe.

De wijze waarop Vietnamezen onze kinderen benaderen is heel anders dan hoe ze met hun eigen kroost omgaan. Vinden in Thailand aframmelingen nog achter gesloten deuren plaats, in Vietnam is het aftuigen van kinderen in het openbaar geheel geaccepteerd. Veel jonge Vietnamese kinderen gedragen zich dan ook als serieuze en verantwoordelijke volwassenen. Vietnamezen zullen overigens westerse kinderen nooit slaan of fysiek iets aandoen. Zo geaccepteerd als openbare aframmelingen zijn, zo groot is het taboe op huilen en boosheid van kinderen in het openbaar. Wanneer jouw kind een driftbui krijgt omdat ze haar zin niet krijgt, de aanwezige Vietnamezen zullen zich massaal met snoep en ander afleidingsmateriaal op je kind storten om de boosheid te doen stoppen. Dit kan weleens niet stroken met jouw eigen opvoedingsmethodes. Je kind krijgt zo de boodschap dat huilen/gillen loont. Bij langer verblijf in het land zul je een manier moeten vinden om dit weer recht te buigen.